Προσευχή...

Η θάλασσα είναι απύθμενη λένε, μα η θάλασσα του χάους και του σκότους έχει πάτο. Κι εγώ τον έφτασα. Δε ζητώ ανέλκυση, ούτε σωσίβιο. Ζητώ συγχώρεση, από την ψυχή μου κυρίως κι από κείνους που πρόσβαλα. Γονυπετής εκλιπαρώ για την συγχώρεση και με θράσος ανείπωτο, ζητώ βοήθεια. Η σιωπή, αιώνιος σύντροφός μου, στα τριάντα έξι χρόνια του χοντρού κορμιού μου και στα βάθη του χρόνου που μετρά η ταλαίπωρη ψυχή μου. Οι λέξεις τούτες προσευχή και ξεγύμνωμα της ασχήμιας μου. Εσωτερικής κι εξωτερικής. Ικεσία κι ευχή. Σε σας που πρόσβαλα κι ακόμα προσβάλω με την άρνησή μου. Την άρνηση να «δω» με τα «μάτια» της ψυχής. Να «δω» αυτό που κατά βάθος ξέρω. Ζητώ λύτρωση, κι αν είναι ο θάνατος αυτή, τότε, τότε με το καλό να έρθει. Και να ξαναγεννηθώ, σε άλλο άσχημο κορμί αλλά με φωτεινή την ψυχή μου. Συγνώμη, σας ζητώ και βοήθεια.

Να μ' αγαπάς

Θέλω να σε αποπλανήσω...

Θέλω να σε αποπλανήσω.
Να κάνω δική μου τη σκέψη σου.
Θέλω να βρίσκομαι μέσα στο σώμα σου και να το κυβερνώ.
Θέλω να ξέρω πως διεγείρεσαι διαρκώς,
σε οπουδήποτε ερέθισμα, προέρχεται από μένα.

Θέλω να σε αποπλανήσω.
Να κάνω τη σκέψη σου δική μου.
Θέλω να σε οδηγήσω σε ξέστρωτα κρεβάτια.
Να τα γεμίσουμε με τον δικό μας, καυτό ιδρώτα.
Να σε κάνω να χαθείς,μέσα σε ένα πάθος γεμάτο έμπνευση…

Ασσίζ

Einai makris-eytixos- o dromos mas...

[5:16:48 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : mia mera
[5:16:51 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : mia nuxta
[5:16:55 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : de ksero pote
[5:16:59 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : pia stigmi
[5:17:05 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : pia telia tou xronou
[5:17:32 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : tha se piaso sta xeria kai tha se katapio._
[5:17:40 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : me pethaineis
[5:21:55 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : einai makris-eytixos- o dromos mas
[5:21:59 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : meine

Αιμοραγία της ψυχής μου...

Σας έχει τύχει ποτέ να σιχαθείτε ποτέ τόσο τον εαυτό σας, ώστε να μην ανέχεστε το ανθρώπινο σαρκίο σας; Να θέλετε να μπήξετε τα νύχια σας στο στήθος και στο πρόσωπο και να ξεριζώσετε το «προσωπείο» που σας καθιστά «ανθρώπους»; Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς, έχω πάθει εγώ, από τη στιγμή που είδα αυτές τις εικόνες.

«Τέχνη» είναι «να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» όπως μας είπε σε ένα βιβλίο του, ο πολύ αγαπητός Λέο Μπουσκάλια. «Τέχνη» δεν είναι να βάζεις στη «βιτρίνα», τη δυστυχία και τον πόνο ενός πλάσματος, είτε αυτό έχει δύο πόδια είτε τέσσερα. «Τέχνη» δεν είναι, οι φτηνές δικαιολογίες του τύπου «το έκανα για να δείξω την αδιαφορία των ανθρώπων». Οι άνθρωποι, πάντα ήταν και πάντα θα είναι αδιάφοροι, όταν δεν πρόκειται για το προσωπικό τους συμφέρον.

Όμως ο καθένας μας μέσα του, ξέρει. Νοιώθει. Καταλαβαίνει. Κι αν έχει λίγο τσίπα πάνω του, λίγη μόνο… τόση δα… τότε λοιπόν θα φτάσει να σιχαθεί τον εαυτό και το είδος του!

Αν θέλετε επισκευθείτε την "Αγγέλων Πολιτεία" και θα καταλάβετε...

Αυτά είχα να πω…

Συγχωρέστε την αγανάκτησή μου…

Τα σέβη μου,
Γιώτα

Τάδε έφη... Κατερίνα Γώγου!

Σ' όσους σπάσανε, σ’ όσους κρατάνε
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα

πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός

στο σκοτεινό θάλαμο της γης

με ισκιωμένο το μυαλό

απ' το ξέφρενο κυνηγητό της ασάλευτης πορείας των άστρων

οι τελευταίοι απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους

θυσία στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.

Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.

Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής

σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις.

Τάδε έφη... Δημήτρης Λιαντίνης (2)

Σε νίκησα Θάνατε!

Σας είχα προειδοποιήσει, μα δεν με πιστέψατε..."Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη, δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν".

Τάδε έφη... Δημήτρης Λιαντίνης (1)

"Ο ποιητής δεν προετοιμάζει το θάνατό του με την σπατάλη της ζωής του, όπως συμβαίνει με τους πολλούς, αλλά πραγματοποιεί τη ζωή του με την σπατάλη του θανάτου του. Σαν τον μυθικό Ερυσίχθονα, τρέφεται με τις σάρκες του κι όταν σπαράξει και το τελευταίο κομμάτι τους, πεθαίνει. Ακριβώς την ώρα που ο θάνατος δεν βρίσκει τίποτα να του πάρει"

14 Φεβρουαρίου: «Ο έρωτας δεν τρέφεται, δεν ευδοκιμεί και δεν ανθίζει με τα δώρα»

«Έρως ανίκατε μάχαν», έλεγαν οι πρόγονοί μας και πραγματικά ο έρωτας, «μέγας κατακτητής» της καρδιάς και του μυαλού μας, «ανίκητος» στις μάχες και «αθάνατος» στο χρόνο, είναι η πιο καλοδεχούμενη «εισβολή», για γυναίκες και άντρες, είτε αυτοί είναι είκοσι ετών είτε είναι εξήντα.
Ο ερωτευμένος άνθρωπος, σαν βρέφος, που δεν αναγνωρίζει τον κίνδυνο, κάνει τα πρώτα του, «μετέωρα» βήματα, προς το αντικείμενο του πόθου του. Σε κάθε βήμα, νέες εμπειρίες και νέα συναισθήματα κατακλύζουν ψυχή και μυαλό και εξαπολύουν μεγάλες ποσότητες φερομόνης και αδρεναλίνης στις φλέβες. Και το αίμα, καυτό, όπως κυλά στις φλέβες, «μολύνεται» ευχάριστα από αυτές τις «ουσίες» κι παρασύρεται σε αυτό το νόμιμο «μαστούρωμα».Κατά κοινή ομολογία, ο έρωτας είναι εγωιστής. Όμως, χτυπημένος όταν είναι κάποιος, από τα βέλη του μικρού φτερωτού γιου της Αφροδίτης, το μόνο που έχει στο νου του, είναι πως θα ευχαριστήσει τον αγαπημένο του. Συχνά πυκνά λοιπόν, τα κόκκινα τριαντάφυλλα, οι σοκολάτες, τα λούτρινα αρκουδάκια και τα κοσμήματα, παίζουν το ρόλο του αγγελιοφόρου του έρωτα. Μέσα σε ένα δώρο, καταθέτουμε όλο αυτό, το τεράστιο απόθεμα συναισθημάτων και το εναποθέτουμε, στην ασφαλή αγκαλιά του αγαπημένου μας προσώπου. Μόνη ανταμοιβή γι’ αυτό, το τεράστιο χαμόγελο κι ένα «ζουμερό» φιλί που θα εισπράξουμε, ως «αποδεικτικό» της κατάθεσής μας.Ο έρωτας όμως δεν τρέφεται, δεν ευδοκιμεί και δεν ανθίζει με τα δώρα. Ο έρωτας, από το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής του, αναζητά το πιο «απάγκιο» μέρος της καρδιάς μας, για να «αράξει», ν΄ απλώσει ρίζες και να μας χαρίσει χαμόγελα, τρυφερότητα, στοργή και δύναμη, ν’ αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες αυτής της ζωής.Κι αν ο Φεβρουάριος, θεωρείται πλέον ο μήνας του έρωτα και ο ξενόφερτος νόμος του εμπορίου επιτάσσει, στις 14 να γεμίζουμε δώρα και γλυκά το ταίρι μας, υπάρχουν πράγματα που αποδεικνύουν πως ο έρωτας γιορτάζει κάθε μέρα. Το πρωινό ξύπνημα, σε ένα δωμάτιο γεμάτο από τις μυρωδιές του ύπνου, μια καρδιά με τα αρχικά, χαραγμένη στη σάρκα ενός γέρικου δέντρου, μια βραδιά μπροστά στο τζάκι, με ένα ποτήρι στο χέρι και με τη σιωπή συντροφιά, μια αφιέρωση στην πρώτη σελίδα ενός βιβλίου. Όλα αυτά, αγαπημένο τατουάζ και ύμνος προς τον έρωτα και καθημερινή επέτειος, είναι.Ο έρωτας, η αγάπη, δεν χρειάζονται γιορτή. Είναι μια γιορτή από μόνα τους. Είναι η φιέστα της ζωής μας! Πολύχρωμο γαϊτανάκι σε πανηγύρι στην εξοχή. Η μυρωδιά της άνοιξης στο κοντινό πάρκο. Ο ήλιος που σκίζει τα σκοτάδια της νύχτας και ξαμολάει τις ατίθασες ακτίνες του στον αέναο ουρανό. Όλα αυτά κι ακόμα τόσα, είναι ο έρωτας.Γι’ αυτό λοιπόν μην ψάχνεται τι δώρο θα πάρετε. Χαρίστε ειλικρίνεια, στοργή, κατανόηση, συντροφικότητα. Χαρίστε προσπάθεια, σεβασμό, σκέψη, προστασία, και τρυφερότητα. Χαρίστε το «είναι» σας. Χαρίστε τον εαυτό σας. Κι αυτό το δώρο είναι καλοδεχούμενο ακόμα και χωρίς φανταχτερά περιτυλίγματα!¨

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Ανεξάρτητος", τεύχος 236

Εμένα οι φίλοι μου..

Αθάνατη... θνητή

Χαρίστηκα στους κεραυνούς που σκόρπιζαντα μάτια σου, σε έρημη πλατεία.Κι η νύχτα ακόμα κυοφορούσε τον ήλιο μου.Σε μια πρωτόγνωρη, αθανάτων, συνουσίαμ' έντυσες άξαφνα της αστραπής το φως,για να βιώνω πλάι σου, αθανασία.Χαρίστηκα σ' ανατολίτικο, πολύχρωμο παζάρι,γυναίκα της ερήμου,σε τοπίο αδιόρατα, θολό.Πρόκληση..η μυστική συνείδηση συνύπαρξηςσ'άλλο ουρανό, σ' άλλο σταθμό, σ' άλλο ''εγώ''.Αιώνια έφηβη, παρθένα, δίχως μνήμηκι όλοι οι αρχαίοι θησαυροί, στις χούφτες μου , νερό.Χαρίστηκα, το ξέρεις, δεν αλώθηκακάστρο απόρθητο. Θανάσιμη απειλήη τρικυμία εκείνη μες στο βλέμμα σουκι ο κόσμος σου ιερό, απάτητο νησί.Η νύχτα στην υπέρβαση του χρόνου, αρωγόςκι εγώ ορίστηκα απλά ,αθάνατη....θνητή.

Το ταξίδι της ζωής...

''Η ζωή στην ουσία της είναι πολύπλοκη και δύσκολη.΄Όχι μόνο ως προς την κατάκτηση του τρόπου, με τον οποίο επιθυμείς να την διανύσεις, αλλά και ως προς την αναζήτηση και πολιορκία του τρόπου αυτού. Και αυτή είναι η μαγεία και το μυστήριο της ζωής: Η αναζήτηση στα δαιδαλώδη μονοπάτια, που σε οδηγεί πολλές φορές όλο και πιο μακρυά, απομακρύνοντάς σε, ίσως, και από τους αρχικούς στόχους και επιδιώξεις.΄Αλλοτε νικημένος παραδίνεσαι στις Σειρήνες και στις Κίρκες, αλλοτε αποσταμένος αναπαύεσαι στην αγκαλιά της Ναυσικάς.

Ξεχνάς το νησί σου, την Ιθάκη, και παρατείνεις την επιστροφή σου για να είναι η αναζήτηση μακρύτερη. Η τρικυμισμένη θάλασσα της ζωής σε περιμένει και σε προσκαλεί να την παλέψεις, με άνισους πάντα όρους.Η θάλασσα είναι η δύναμη, εσύ η σοφία του ταξιδιού. Και αν καταφέρεις να της ξεφύγεις και διαβείς τις Συμπληγάδες της, τότε ρίχνοντας μια ματιά πίσω στον ωκεανό της περιπλάνησης, θα νιώσεις αυτό που κουβαλάς μαζί σου: Το πολύτιμο φορτίο, που έχει ματώσει την ψυχή σου και που θα απαλυνθεί μόνο σαν αντικρύσεις από μακρυά την ποθητή σου Ιθάκη…

Αγγέλου μαρτύριο... Ανθρώπου λήθη...

Λυπάμαι για όλα...

Λυπάμαι που όσα υπέθεσα βγήκαν αληθινά...
Λυπάμαι για τους προδότες και τους σταυρωτές...
Λυπάμαι τους θεοσεβούμενους και θεοφοβούμενους
Που πράττουν αντίθετα με αυτό που κηρύττουν...

Έχω καιρό τώρα που χάνομαι,απομακρύνομαι από τα κοινά.
Είναι καιρός που σιχάθηκα την πραγματικότητακαι κουράστηκα να ζώ σε αυτήν...
Λυπάμαι για την ανικανότητά μου σε ό,τι με αηδιάζει και με πληγώνει,
Λυπάμαι για την απραξία μου...

Αναπαύομαι στο μαύρο της θλίψης μου παρέα με κοράκια,
Νοσταλγώ τη ζωή που περιμένει μπροστάκαι αφήνομαι...

Ως Λευκός Άγγελος της αγάπης αποκλείστηκα από τον κόσμο,
Είναι πολλοί που μισούν το λευκό και την αγάπη,
Μπήκα στο περιθώριο και σιγά σιγά μαραίνομαι μαζί με τα λουλούδια μου...

Δεν απογοητεύομαι...
Πάντα πίστευα στην Ανάσταση...