Προσευχή...

Η θάλασσα είναι απύθμενη λένε, μα η θάλασσα του χάους και του σκότους έχει πάτο. Κι εγώ τον έφτασα. Δε ζητώ ανέλκυση, ούτε σωσίβιο. Ζητώ συγχώρεση, από την ψυχή μου κυρίως κι από κείνους που πρόσβαλα. Γονυπετής εκλιπαρώ για την συγχώρεση και με θράσος ανείπωτο, ζητώ βοήθεια. Η σιωπή, αιώνιος σύντροφός μου, στα τριάντα έξι χρόνια του χοντρού κορμιού μου και στα βάθη του χρόνου που μετρά η ταλαίπωρη ψυχή μου. Οι λέξεις τούτες προσευχή και ξεγύμνωμα της ασχήμιας μου. Εσωτερικής κι εξωτερικής. Ικεσία κι ευχή. Σε σας που πρόσβαλα κι ακόμα προσβάλω με την άρνησή μου. Την άρνηση να «δω» με τα «μάτια» της ψυχής. Να «δω» αυτό που κατά βάθος ξέρω. Ζητώ λύτρωση, κι αν είναι ο θάνατος αυτή, τότε, τότε με το καλό να έρθει. Και να ξαναγεννηθώ, σε άλλο άσχημο κορμί αλλά με φωτεινή την ψυχή μου. Συγνώμη, σας ζητώ και βοήθεια.

Να μ' αγαπάς

Θέλω να σε αποπλανήσω...

Θέλω να σε αποπλανήσω.
Να κάνω δική μου τη σκέψη σου.
Θέλω να βρίσκομαι μέσα στο σώμα σου και να το κυβερνώ.
Θέλω να ξέρω πως διεγείρεσαι διαρκώς,
σε οπουδήποτε ερέθισμα, προέρχεται από μένα.

Θέλω να σε αποπλανήσω.
Να κάνω τη σκέψη σου δική μου.
Θέλω να σε οδηγήσω σε ξέστρωτα κρεβάτια.
Να τα γεμίσουμε με τον δικό μας, καυτό ιδρώτα.
Να σε κάνω να χαθείς,μέσα σε ένα πάθος γεμάτο έμπνευση…

Ασσίζ

Einai makris-eytixos- o dromos mas...

[5:16:48 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : mia mera
[5:16:51 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : mia nuxta
[5:16:55 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : de ksero pote
[5:16:59 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : pia stigmi
[5:17:05 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : pia telia tou xronou
[5:17:32 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : tha se piaso sta xeria kai tha se katapio._
[5:17:40 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : me pethaineis
[5:21:55 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : einai makris-eytixos- o dromos mas
[5:21:59 μμ] Ο-Η "disasters1973" λέει : meine

Αιμοραγία της ψυχής μου...

Σας έχει τύχει ποτέ να σιχαθείτε ποτέ τόσο τον εαυτό σας, ώστε να μην ανέχεστε το ανθρώπινο σαρκίο σας; Να θέλετε να μπήξετε τα νύχια σας στο στήθος και στο πρόσωπο και να ξεριζώσετε το «προσωπείο» που σας καθιστά «ανθρώπους»; Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς, έχω πάθει εγώ, από τη στιγμή που είδα αυτές τις εικόνες.

«Τέχνη» είναι «να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» όπως μας είπε σε ένα βιβλίο του, ο πολύ αγαπητός Λέο Μπουσκάλια. «Τέχνη» δεν είναι να βάζεις στη «βιτρίνα», τη δυστυχία και τον πόνο ενός πλάσματος, είτε αυτό έχει δύο πόδια είτε τέσσερα. «Τέχνη» δεν είναι, οι φτηνές δικαιολογίες του τύπου «το έκανα για να δείξω την αδιαφορία των ανθρώπων». Οι άνθρωποι, πάντα ήταν και πάντα θα είναι αδιάφοροι, όταν δεν πρόκειται για το προσωπικό τους συμφέρον.

Όμως ο καθένας μας μέσα του, ξέρει. Νοιώθει. Καταλαβαίνει. Κι αν έχει λίγο τσίπα πάνω του, λίγη μόνο… τόση δα… τότε λοιπόν θα φτάσει να σιχαθεί τον εαυτό και το είδος του!

Αν θέλετε επισκευθείτε την "Αγγέλων Πολιτεία" και θα καταλάβετε...

Αυτά είχα να πω…

Συγχωρέστε την αγανάκτησή μου…

Τα σέβη μου,
Γιώτα

Τάδε έφη... Κατερίνα Γώγου!

Σ' όσους σπάσανε, σ’ όσους κρατάνε
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα

πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός

στο σκοτεινό θάλαμο της γης

με ισκιωμένο το μυαλό

απ' το ξέφρενο κυνηγητό της ασάλευτης πορείας των άστρων

οι τελευταίοι απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους

θυσία στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.

Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.

Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής

σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις.

Τάδε έφη... Δημήτρης Λιαντίνης (2)

Σε νίκησα Θάνατε!

Σας είχα προειδοποιήσει, μα δεν με πιστέψατε..."Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη, δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν".