Ευγενική μου... παρ-άνοια

Ευγενική μου... παρ-άνοια
http://par-anoia.blogspot.com

Αγγέλων Πολιτεία

Αγγέλων Πολιτεία
http://aggelonpoliteia.blogspot.com

Πολιτική Εφημερίδα Γνώμης

Πολιτική Εφημερίδα Γνώμης
"ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ"

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Αιμοραγία της ψυχής μου...

Σας έχει τύχει ποτέ να σιχαθείτε ποτέ τόσο τον εαυτό σας, ώστε να μην ανέχεστε το ανθρώπινο σαρκίο σας; Να θέλετε να μπήξετε τα νύχια σας στο στήθος και στο πρόσωπο και να ξεριζώσετε το «προσωπείο» που σας καθιστά «ανθρώπους»; Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς, έχω πάθει εγώ, από τη στιγμή που είδα αυτές τις εικόνες.

«Τέχνη» είναι «να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» όπως μας είπε σε ένα βιβλίο του, ο πολύ αγαπητός Λέο Μπουσκάλια. «Τέχνη» δεν είναι να βάζεις στη «βιτρίνα», τη δυστυχία και τον πόνο ενός πλάσματος, είτε αυτό έχει δύο πόδια είτε τέσσερα. «Τέχνη» δεν είναι, οι φτηνές δικαιολογίες του τύπου «το έκανα για να δείξω την αδιαφορία των ανθρώπων». Οι άνθρωποι, πάντα ήταν και πάντα θα είναι αδιάφοροι, όταν δεν πρόκειται για το προσωπικό τους συμφέρον.

Όμως ο καθένας μας μέσα του, ξέρει. Νοιώθει. Καταλαβαίνει. Κι αν έχει λίγο τσίπα πάνω του, λίγη μόνο… τόση δα… τότε λοιπόν θα φτάσει να σιχαθεί τον εαυτό και το είδος του!

Αν θέλετε επισκευθείτε την "Αγγέλων Πολιτεία" και θα καταλάβετε...

Αυτά είχα να πω…

Συγχωρέστε την αγανάκτησή μου…

Τα σέβη μου,
Γιώτα

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Τάδε έφη... Κατερίνα Γώγου!

Σ' όσους σπάσανε, σ’ όσους κρατάνε
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό της ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Τάδε έφη... Δημήτρης Λιαντίνης (2)

Σε νίκησα Θάνατε!
Σας είχα προειδοποιήσει, μα δεν με πιστέψατε..."Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη, δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν".

Τάδε έφη... Δημήτρης Λιαντίνης (1)

"Ο ποιητής δεν προετοιμάζει το θάνατό του με την σπατάλη της ζωής του, όπως συμβαίνει με τους πολλούς, αλλά πραγματοποιεί τη ζωή του με την σπατάλη του θανάτου του. Σαν τον μυθικό Ερυσίχθονα, τρέφεται με τις σάρκες του κι όταν σπαράξει και το τελευταίο κομμάτι τους, πεθαίνει. Ακριβώς την ώρα που ο θάνατος δεν βρίσκει τίποτα να του πάρει"