Αιμοραγία της ψυχής μου...

Σας έχει τύχει ποτέ να σιχαθείτε ποτέ τόσο τον εαυτό σας, ώστε να μην ανέχεστε το ανθρώπινο σαρκίο σας; Να θέλετε να μπήξετε τα νύχια σας στο στήθος και στο πρόσωπο και να ξεριζώσετε το «προσωπείο» που σας καθιστά «ανθρώπους»; Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς, έχω πάθει εγώ, από τη στιγμή που είδα αυτές τις εικόνες.

«Τέχνη» είναι «να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» όπως μας είπε σε ένα βιβλίο του, ο πολύ αγαπητός Λέο Μπουσκάλια. «Τέχνη» δεν είναι να βάζεις στη «βιτρίνα», τη δυστυχία και τον πόνο ενός πλάσματος, είτε αυτό έχει δύο πόδια είτε τέσσερα. «Τέχνη» δεν είναι, οι φτηνές δικαιολογίες του τύπου «το έκανα για να δείξω την αδιαφορία των ανθρώπων». Οι άνθρωποι, πάντα ήταν και πάντα θα είναι αδιάφοροι, όταν δεν πρόκειται για το προσωπικό τους συμφέρον.

Όμως ο καθένας μας μέσα του, ξέρει. Νοιώθει. Καταλαβαίνει. Κι αν έχει λίγο τσίπα πάνω του, λίγη μόνο… τόση δα… τότε λοιπόν θα φτάσει να σιχαθεί τον εαυτό και το είδος του!

Αν θέλετε επισκευθείτε την "Αγγέλων Πολιτεία" και θα καταλάβετε...

Αυτά είχα να πω…

Συγχωρέστε την αγανάκτησή μου…

Τα σέβη μου,
Γιώτα