Εμένα οι φίλοι μου..

Αθάνατη... θνητή

Χαρίστηκα στους κεραυνούς που σκόρπιζαντα μάτια σου, σε έρημη πλατεία.Κι η νύχτα ακόμα κυοφορούσε τον ήλιο μου.Σε μια πρωτόγνωρη, αθανάτων, συνουσίαμ' έντυσες άξαφνα της αστραπής το φως,για να βιώνω πλάι σου, αθανασία.Χαρίστηκα σ' ανατολίτικο, πολύχρωμο παζάρι,γυναίκα της ερήμου,σε τοπίο αδιόρατα, θολό.Πρόκληση..η μυστική συνείδηση συνύπαρξηςσ'άλλο ουρανό, σ' άλλο σταθμό, σ' άλλο ''εγώ''.Αιώνια έφηβη, παρθένα, δίχως μνήμηκι όλοι οι αρχαίοι θησαυροί, στις χούφτες μου , νερό.Χαρίστηκα, το ξέρεις, δεν αλώθηκακάστρο απόρθητο. Θανάσιμη απειλήη τρικυμία εκείνη μες στο βλέμμα σουκι ο κόσμος σου ιερό, απάτητο νησί.Η νύχτα στην υπέρβαση του χρόνου, αρωγόςκι εγώ ορίστηκα απλά ,αθάνατη....θνητή.

Το ταξίδι της ζωής...

''Η ζωή στην ουσία της είναι πολύπλοκη και δύσκολη.΄Όχι μόνο ως προς την κατάκτηση του τρόπου, με τον οποίο επιθυμείς να την διανύσεις, αλλά και ως προς την αναζήτηση και πολιορκία του τρόπου αυτού. Και αυτή είναι η μαγεία και το μυστήριο της ζωής: Η αναζήτηση στα δαιδαλώδη μονοπάτια, που σε οδηγεί πολλές φορές όλο και πιο μακρυά, απομακρύνοντάς σε, ίσως, και από τους αρχικούς στόχους και επιδιώξεις.΄Αλλοτε νικημένος παραδίνεσαι στις Σειρήνες και στις Κίρκες, αλλοτε αποσταμένος αναπαύεσαι στην αγκαλιά της Ναυσικάς.

Ξεχνάς το νησί σου, την Ιθάκη, και παρατείνεις την επιστροφή σου για να είναι η αναζήτηση μακρύτερη. Η τρικυμισμένη θάλασσα της ζωής σε περιμένει και σε προσκαλεί να την παλέψεις, με άνισους πάντα όρους.Η θάλασσα είναι η δύναμη, εσύ η σοφία του ταξιδιού. Και αν καταφέρεις να της ξεφύγεις και διαβείς τις Συμπληγάδες της, τότε ρίχνοντας μια ματιά πίσω στον ωκεανό της περιπλάνησης, θα νιώσεις αυτό που κουβαλάς μαζί σου: Το πολύτιμο φορτίο, που έχει ματώσει την ψυχή σου και που θα απαλυνθεί μόνο σαν αντικρύσεις από μακρυά την ποθητή σου Ιθάκη…

Αγγέλου μαρτύριο... Ανθρώπου λήθη...

Λυπάμαι για όλα...

Λυπάμαι που όσα υπέθεσα βγήκαν αληθινά...
Λυπάμαι για τους προδότες και τους σταυρωτές...
Λυπάμαι τους θεοσεβούμενους και θεοφοβούμενους
Που πράττουν αντίθετα με αυτό που κηρύττουν...

Έχω καιρό τώρα που χάνομαι,απομακρύνομαι από τα κοινά.
Είναι καιρός που σιχάθηκα την πραγματικότητακαι κουράστηκα να ζώ σε αυτήν...
Λυπάμαι για την ανικανότητά μου σε ό,τι με αηδιάζει και με πληγώνει,
Λυπάμαι για την απραξία μου...

Αναπαύομαι στο μαύρο της θλίψης μου παρέα με κοράκια,
Νοσταλγώ τη ζωή που περιμένει μπροστάκαι αφήνομαι...

Ως Λευκός Άγγελος της αγάπης αποκλείστηκα από τον κόσμο,
Είναι πολλοί που μισούν το λευκό και την αγάπη,
Μπήκα στο περιθώριο και σιγά σιγά μαραίνομαι μαζί με τα λουλούδια μου...

Δεν απογοητεύομαι...
Πάντα πίστευα στην Ανάσταση...